Co oznacza hiszpańskie „Ajo” czy japońskie „Ninniku”? To nazwa jednego z najbardziej znanych odmian czosnku, który występuje w ponad 300 rodzajach (najbardziej popularne to biały, włoski i meksykański).

Najczęściej używany w kuchni czosnek pospolity, to bylina o charakterystycznym podziemnym pędzie mająca postać główki złożonej zazwyczaj z kilkunastu pojedynczych ząbków pokrytych bezbarwną łuską, która może mieć lekkim różowe bądź fioletowe zabarwienie. Waga główki czosnku to około 1,5 – 5 dag – w zależności od jej wielkości.

Dressing 1000 Wysp, to jeden z najbardziej znanych i popularnych dressingów na świecie.

Oryginalna receptura została opracowana w Ameryce, a nazwa „Tysiąca Wysp” pochodzi od nazwy regionu położonego na pograniczu USA i Kanady (zobacz mapę), gdzie mieszkała jego autorka – Sophia LaLonde.

Sos tatarski podobnie jak befsztyk tatarski, nie ma nic wspólnego z Tatarami.

Jest wytworem kuchni francuskiej XVIII wieku, a jego oryginalna nazwa brzmiała „sauce tartare”. Dla wytwornej kuchni francuskiej był – ze względu na swoje składniki – zbyt „barbarzyński”, dlatego nazwano go mianem uznawanym za pokrewne – tatarskim…*

Amerykanie mają inną teorię na temat pochodzenia sosu tatarskiego. Z filmu „Hot Shots 2” możemy się dowiedzieć, że wynalazcą sosu jest amerykański aktor Richard Crenna :-).

*Źródło: Jan Kravčík, Pravda o tatarské omáčce, Navýchod 4/2004 (Przegląd Tatarski nr 1/2010), tłum. Marek Czachorowski

Osoby, które są miłośnikami jedzenia typu fast food, m.in. frytek, hamburgerów czy pizzy, tak naprawdę uwielbiają smak sosów, ketchupu i majonezu, z którymi serwowane są te potrawy, a nie ich smak sam w sobie.

Jak wynika z badań, 70% osób preferujących jedzenie typu fast food nie odczuwa przyjemności spożywania go bez żadnego dressingu. Tylko 3% twierdzi, że nie widzi żadnej różnicy między frytkami z ketchupem i bez żadnych dodatków.

Królowa musztard, czyli musztarda „Dijon” jest znana już od XIII wieku. Dlaczego ten właśnie rodzaj stał się tak sławny? Są trzy powody:

Po pierwsze: okolice Dijon obfitują w winogrona z których otrzymuje się moszcz winny używany do produkcji musztardy.

Po drugie: dzięki obecność lasów z których powstał węgiel drzewny, który spowodował, że tamtejsze gleby stały się doskonałe do uprawy gorczycy.

Po trzecie: dzięki książętom Burgundii, darzącym tak wielkim szacunkiem trawienne i antyseptyczne właściwości tej musztardy, że serwowali ją na urządzanych przez siebie przyjęciach.

Za twórców sosu zwanego dziś „ketchupem” uważa się Chińczyków, którzy już tysiące lat temu używali sosu z anchois, orzeszków ziemnych, grzybów, nasion fasoli. Starożytni Chińczycy sos ten nazywali „kecap”.

Do Europy „kecap” przybył wraz z brytyjskim żeglarzem z Chin w XVII wieku. W XVIII wieku Brytyjczycy dodali do tradycyjnego chińskiego sosu pomidory. Pierwszy raz w 1690 roku słowo „catchup” pojawiło się w druku, a w 1711 roku nazwa słynnego już sosu została zmieniona na „ketchup”. Pierwszy przepis na samodzielne sporządzenie „ketchupu” był wydrukowany w 1727 roku. W skład osiemnastowiecznego „ketchupu” wchodziły: anchois, ocet, białe wino, słodkie przyprawy takie jak: imbir, goździki i gałka muszkatołowa, a także pieprz i skórka z cytryny.

Pierwszy przepis na ketchup został wydrukowany w roku 1727 przez Elizabeth Smith, a w jego skład wchodziły między innymi: serdelki, ocet, białe wino, słodkie przyprawy (goździki, imbir, gałka muszkatołowa), pieprz i miąższ z cytryny.

Natomiast za pierwszą recepturę ketchupu, uwzględniającą pomidory jako główny składnik, uważa się przepis zamieszczony w 1801 roku w amerykańskiej książce kucharskiej pod tytułem „Sugar House Book”.

Kolejną recepturę na ketchup, nazywany też „przecierem z owoców miłości”  opublikował w 1812 roku w Nowej Szkocji Amerykanin James Mease, który próbował podnieść prestiż swojego sosu poprzez podkreślenie francuskich akcentów jego kompozycji – nie miał na nie jednak żadnych dowodów.

Za datę „wynalezienia” majonezu przyjmuje się rok 1756. Wtedy to książę de Richelieu, będący w służbie króla Francji Ludwika XV podbił leżącą u wybrzeży Francji na Morzu Śródziemnym wyspę Minorkę, należącą wówczas do Brytyjczyków.

Podczas przyjęcia wydanego z tej okazji stoły uginały się od potraw i smakołyków z całego świata, ale największym powodzeniem cieszył się jasny, gęsty sos ucierany z oliwy i żółtek, przygotowany przez nadwornego kucharza księcia de Richelieu. Na cześć portu Mahon, minorskiej stolicy, sos ten nazwano majonezem. Tak więc dzięki kulinarnej inwencji Francuzów światowa kuchnia zyskała niezastąpiony dodatek do wielu potraw.