Podobno w wiekach średnich wierzono we właściwości lecznicze gorczycy tak bardzo, że stosowano ją nawet przy ukąszeniach węży i skorpionów. Oczywiście na skuteczność musztardy w walce ze śmiertelnym jadem naukowych dowodów brakuje i stanowczo odradzamy prób na własnej skórze. Ale – jak mówi stare porzekadło – w każdej plotce jest ziarenko prawdy. W tej akurat ziarenko gorczycy.

Lecznicze właściwości powyższej znane są w ziołolecznictwie od zarania dziejów. Zgodnie z ludową tradycją, w Rosji z musztardy robi się okłady. Rzeczywiście takie kompresy uśmierzają ból mięśni i stawów, spowodowany stanami zapalnymi, reumatyzmem, urazami czy przeciążeniem. Ze względu na swój unikalny składnik: synapinę, gorczyca jest także stosowana przy dolegliwościach żołądkowych. Nasiona wyścielają śluzem przewód pokarmowy i ułatwiają trawienie, a dzięki właściwościom żółciopędnym, gorczyca pobudza działanie wątroby oraz trzustki.

Musztarda to prawdopodobnie najbardziej niedoceniany sos świata. Wielu utożsamia ją z wyrazistym dodatkiem do nijakiej parówki z wody. Jednak takie wyobrażenie jest niezwykle krzywdzące. Przecież musztarda od wieków towarzyszy rozmaitym potrawom, nawet na królewskich, carskich i cesarskich stołach.

Jako sos, doskonale podkreśla smak mięs serwowanych na ciepło i na zimno. Musztarda Sarepska Roleski świetnie się z nimi komponuje i pozostawia w ustach przyjemne uczucie umiarkowanej ostrości. Musztarda Stołowa to doskonały punkt wyjścia dla półmisków z wędlinami, czy klasycznych połączeń chleba z szynką lub żółtym serem. Jednak nawet zwykłe kanapki można zaserwować inaczej: z Musztardą Miodową, Wikinga. Jajka to zawsze trudna do łączenia materia. W tym zestawieniu smakowicie sprawdzi się m.in. Musztarda Kremska lub Jerozolimska od Roleskiego. I jako dodatek, i jako dekoracja.

Historia musztardy zaczyna się w starożytnym Rzymie. Za jej wynalazcę uchodzi znany pisarz i historyk Imperium Rzymskiego, Pliniusz Starszy. Odkrył, że ucierając na gęstą masę ziarna gorczycy z octem, powstaje dodatek, który doskonale komponuje się z mięsami i sałatami oraz dodaje im ostrości. I choć niedługo potem zginął w wyniku erupcji Wezuwiusza, jego kulinarne odkrycie przetrwało, by cieszyć podniebienia kolejnych pokoleń. Trzysta lat później formułę rozwinął niejaki Palladius, który, w ramach eksperymentu, dodał do pierwotnych składników odrobinę oleju i miodu. Jak się później okazało, efekt powszechnie się przyjął.

Musztarda to – w największym skrócie – ziarna gorczycy utarte z octem. Nazwa rośliny wywodzi się od charakterystycznego, gorzkiego smaku, za który odpowiada synapina – związek występujący w ziarnach. Niemal 90% musztard na świecie powstaje z gorczycy białej. Ją też wykorzystuje się do majonezów, sosów, dressingów, czy chociażby, cenionych przez wszystkich Polaków, ogórków kiszonych. Ale jest też odmiana czarna, perska i orientalna, powszechnie zwana sarepską. Ze względu na dużą zawartość aromatów i olejków, te ostatnie wykorzystywane są głównie jako składnik musztard o ostrzejszym smaku.

Co oznacza hiszpańskie „Ajo” czy japońskie „Ninniku”? To nazwa jednego z najbardziej znanych odmian czosnku, który występuje w ponad 300 rodzajach (najbardziej popularne to biały, włoski i meksykański).

Najczęściej używany w kuchni czosnek pospolity, to bylina o charakterystycznym podziemnym pędzie mająca postać główki złożonej zazwyczaj z kilkunastu pojedynczych ząbków pokrytych bezbarwną łuską, która może mieć lekkim różowe bądź fioletowe zabarwienie. Waga główki czosnku to około 1,5 – 5 dag – w zależności od jej wielkości.

Dressing 1000 Wysp, to jeden z najbardziej znanych i popularnych dressingów na świecie.

Oryginalna receptura została opracowana w Ameryce, a nazwa „Tysiąca Wysp” pochodzi od nazwy regionu położonego na pograniczu USA i Kanady (zobacz mapę), gdzie mieszkała jego autorka – Sophia LaLonde.

Sos tatarski podobnie jak befsztyk tatarski, nie ma nic wspólnego z Tatarami.

Jest wytworem kuchni francuskiej XVIII wieku, a jego oryginalna nazwa brzmiała „sauce tartare”. Dla wytwornej kuchni francuskiej był – ze względu na swoje składniki – zbyt „barbarzyński”, dlatego nazwano go mianem uznawanym za pokrewne – tatarskim…*

Amerykanie mają inną teorię na temat pochodzenia sosu tatarskiego. Z filmu „Hot Shots 2” możemy się dowiedzieć, że wynalazcą sosu jest amerykański aktor Richard Crenna :-).

*Źródło: Jan Kravčík, Pravda o tatarské omáčce, Navýchod 4/2004 (Przegląd Tatarski nr 1/2010), tłum. Marek Czachorowski

Osoby, które są miłośnikami jedzenia typu fast food, m.in. frytek, hamburgerów czy pizzy, tak naprawdę uwielbiają smak sosów, ketchupu i majonezu, z którymi serwowane są te potrawy, a nie ich smak sam w sobie.

Jak wynika z badań, 70% osób preferujących jedzenie typu fast food nie odczuwa przyjemności spożywania go bez żadnego dressingu. Tylko 3% twierdzi, że nie widzi żadnej różnicy między frytkami z ketchupem i bez żadnych dodatków.