Królowa musztard, czyli musztarda „Dijon” jest znana już od XIII wieku. Dlaczego ten właśnie rodzaj stał się tak sławny? Są trzy powody:

Po pierwsze: okolice Dijon obfitują w winogrona z których otrzymuje się moszcz winny używany do produkcji musztardy.

Po drugie: dzięki obecność lasów z których powstał węgiel drzewny, który spowodował, że tamtejsze gleby stały się doskonałe do uprawy gorczycy.

Po trzecie: dzięki książętom Burgundii, darzącym tak wielkim szacunkiem trawienne i antyseptyczne właściwości tej musztardy, że serwowali ją na urządzanych przez siebie przyjęciach.

Za twórców sosu zwanego dziś „ketchupem” uważa się Chińczyków, którzy już tysiące lat temu używali sosu z anchois, orzeszków ziemnych, grzybów, nasion fasoli. Starożytni Chińczycy sos ten nazywali „kecap”.

Do Europy „kecap” przybył wraz z brytyjskim żeglarzem z Chin w XVII wieku. W XVIII wieku Brytyjczycy dodali do tradycyjnego chińskiego sosu pomidory. Pierwszy raz w 1690 roku słowo „catchup” pojawiło się w druku, a w 1711 roku nazwa słynnego już sosu została zmieniona na „ketchup”. Pierwszy przepis na samodzielne sporządzenie „ketchupu” był wydrukowany w 1727 roku. W skład osiemnastowiecznego „ketchupu” wchodziły: anchois, ocet, białe wino, słodkie przyprawy takie jak: imbir, goździki i gałka muszkatołowa, a także pieprz i skórka z cytryny.

Pierwszy przepis na ketchup został wydrukowany w roku 1727 przez Elizabeth Smith, a w jego skład wchodziły między innymi: serdelki, ocet, białe wino, słodkie przyprawy (goździki, imbir, gałka muszkatołowa), pieprz i miąższ z cytryny.

Natomiast za pierwszą recepturę ketchupu, uwzględniającą pomidory jako główny składnik, uważa się przepis zamieszczony w 1801 roku w amerykańskiej książce kucharskiej pod tytułem „Sugar House Book”.

Kolejną recepturę na ketchup, nazywany też „przecierem z owoców miłości”  opublikował w 1812 roku w Nowej Szkocji Amerykanin James Mease, który próbował podnieść prestiż swojego sosu poprzez podkreślenie francuskich akcentów jego kompozycji – nie miał na nie jednak żadnych dowodów.

Za datę „wynalezienia” majonezu przyjmuje się rok 1756. Wtedy to książę de Richelieu, będący w służbie króla Francji Ludwika XV podbił leżącą u wybrzeży Francji na Morzu Śródziemnym wyspę Minorkę, należącą wówczas do Brytyjczyków.

Podczas przyjęcia wydanego z tej okazji stoły uginały się od potraw i smakołyków z całego świata, ale największym powodzeniem cieszył się jasny, gęsty sos ucierany z oliwy i żółtek, przygotowany przez nadwornego kucharza księcia de Richelieu. Na cześć portu Mahon, minorskiej stolicy, sos ten nazwano majonezem. Tak więc dzięki kulinarnej inwencji Francuzów światowa kuchnia zyskała niezastąpiony dodatek do wielu potraw.

Majonez ma zastosowanie nie tylko w kuchni – sprawdza się także jako ważny i niezwykle cenny składnik… odżywczych maseczek na włosy.

Nawilżająca maseczka majonezowa przygotowana z niewielkiej ilości majonezu z dodatkiem świeżo wyciśniętego soku z cytryny lub octu winnego, to szybki i prosty ratunek dla zniszczonych i przesuszonych włosów. Jest to stary, ale przede wszystkim działający i za razem sprawdzony sposób na piękne, zadbane włosy. Maseczki  majonezowe mają bardzo intensywne działanie, pomagają odżywić i odbudować suche  i zniszczone włosy nadając im jedwabistą gładkość i miękkość. Podczas ich stosowania bardzo ważna jest systematyczność.

Czosnek (po łac. Allium) będący najważniejszym składnikiem sosu czosnkowego, należy do rodziny liliowatych. Pierwsze znane informacje dotyczące czosnku zostały wyryte w piramidach egipskich ok. 4500 lat temu i świadczą o tym, że czosnek był podawany egipskim niewolnikom, aby „strzegł ich przed chorobami” i „dawał im odwagę do pracy”.

Okazuje się, że jeden z pierwszych znanych strajków robotniczych miał także miejsce w Egipcie, kiedy niewolnicy zbuntowali się, ponieważ przestano im podawać czosnek. W starożytności czosnek był niezwykle popularnym ziołem nie tylko w Egipcie. Rzymianie wierzyli, że czosnek zwiększa sprawność bojową żołnierzy, natomiast grecki ojciec medycyny Hipokrates polecał go jako doskonały lek na wszelkie schorzenia układu pokarmowego i oddechowego. W średniowieczu zaczęto mieszać czosnek z innymi naturalnymi surowcami, takimi jak miód i wino.

W Nowym Jorku istnieje fan club ketchupu. Motto klubowiczów brzmi: „nieważne co jesz, ketchup zawsze pasuje idealnie”.

Fani spotykają się regularnie raz w miesiącu, przyrządzając dla siebie i gości prawdziwą ucztę, składającą się z różnego rodzaju dań i oczywiście olbrzymiej ilości ketchupu. Klubowicze planują też wydanie książek z przepisami dla smakoszy potraw z ketchupem oraz rozszerzenie swojej działalności na inne miasta Stanów Zjednoczonych.

Najpopularniejszy na Filipinach ketchup przygotowuje się z… bananów! Jego recepturę w czasie II wojny światowej opracowała Maria Orosa (1893–1945), filipińska farmaceutka, chemiczka i technolog żywności jednocześnie. Na Filipinach brakowało wówczas pomidorów natomiast bananów było pod dostatkiem.

Ketchup bananowy jest znacznie słodszy od ogólnie znanego ketchupu na bazie pomidorów, a jego naturalny kolor ma brunatny odcień. Jednak dzięki zastosowaniu barwników spożywczych finalny produkt ma barwę prawdziwego ketchupu pomidorowego. Filipińczycy używają ketchupu bananowego praktycznie do wszystkich potraw: jest on szczególnie istotnym dodatkiem do spaghetti, które w filipińskim wydaniu  jest dużo słodsze, niż tradycyjne włoskie.

Zdjęcie: www.thelongestwayhome.com/blog/