Królowa musztard, czyli musztarda „Dijon” jest znana już od XIII wieku. Dlaczego ten właśnie rodzaj stał się tak sławny? Są trzy powody:

Po pierwsze: okolice Dijon obfitują w winogrona z których otrzymuje się moszcz winny używany do produkcji musztardy.

Po drugie: dzięki obecność lasów z których powstał węgiel drzewny, który spowodował, że tamtejsze gleby stały się doskonałe do uprawy gorczycy.

Po trzecie: dzięki książętom Burgundii, darzącym tak wielkim szacunkiem trawienne i antyseptyczne właściwości tej musztardy, że serwowali ją na urządzanych przez siebie przyjęciach.

Podobno musztarda jest skutecznym afrodyzjakiem, choć próżno szukać tej informacji na etykietach Roleski. Działa relaksująco, zwiększa libido oraz poprawia ukrwienie tego i owego, co odkryli już starożytni Grecy. W starożytnej Grecji musztarda była powszechnie znanym i używanym afrodyzjakiem. Greczynki mieszały pikantny dodatek z nasionem cassio nudicaule, indyjską odmianą pięknych, jadalnych kwiatów.

Chińczycy wierzyli, że pikantne ziarna gorczycy podnoszą temperaturę ciała, co sprzyja zbliżeniom. W średniowieczu, w części zakonów musztarda była zabroniona, gdyż rzekomo odciągała myśli mnichów od modlitwy i medytacji. Fakt, że upodobali sobie w niej kochliwi Francuzi, dopełnia obrazu musztardy jako dodatku, sprzyjającemu Ars Amandi.

I znowu… brak jest twardych dowodów na to, że Musztardy Dijon, czy Francuska pobudzają bardziej, niż pozostałe produkty spod szyldu Roleski, ale z pewnością zachęcają do kulinarnych eksperymentów, a stąd już tylko krok do innych, ekscytujących odkryć.

Obecnie na świecie w ciągu roku spożywa się ponad 340 milionów kilogramów musztardy a jej największymi konsumentami są Francuzi – ponad 1,5 kg przypada na jednego Francuza w skali roku.

Musztarda wykorzystywana jest jako przyprawa do wszelkiego rodzaju dań – doskonale sprawdza się również jako składnik wiążący sosy, nadając im jednolitą teksturę. Stosowana jest też do peklowania mięs, nadając im kruchości oraz wprowadzając delikatne nuty smakowe.

Musztarda wykorzystywana jest do leczenia problemów u osób z brakiem łaknienia. Jej składniki powodują wzrost apetytu, stymulują oraz normalizują łaknienie – zwłaszcza u dzieci w wieku szkolnym.

Musztarda na całym świecie ceniona jest za swój oryginalny i nieporównywalny smak. Bez względu na różnice kulturowe, wyznaniowe i różne gusta kulinarne, ludzie na całym świecie używają jej do sałatek, kanapek, mięs, jako składnik obiadów, śniadań i kolacji. Szacuje się, iż w przeciągu każdych 20 sekund gdzieś na świecie zakupiony zostaje słoiczek musztardy.

Musztarda ma wiele właściwości leczniczych: działa pobudzająco na apetyt i stymuluje układ krążenia. Zawiera wapń, magnez i witaminę B i ma bardzo mało kalorii i tłuszczu. Skutecznie zwalcza popularną „zgagę”.

Już w V i VI wieku p.n.e. Pitagoras powiedział, że „musztarda wyostrza umysł". W tym czasie często sprzedawało się ją jako afrodyzjak i była składnikiem napojów miłosnych. Może to być powodem tego, iż w późniejszych czasach nieszczęśliwi ludzie mawiali „musztarda powoduje głupotę”, co w rzeczy samej jest nieprawdziwym i wierutnym kłamstwem. W średniowieczu zielarze uważali, że musztarda ma wiele właściwości zdrowotnych.

W dzisiejszych czasach naukowcy udowodnili, że musztarda stymuluje aktywność mózgu i pomaga trawić tłuszcze. Oleje i gorzkie substancje zawarte w musztardzie powodują zwiększenie produkcji kwasów żołądkowych. Spożywanie ziarenek gorczycy może wspomóc układ odpornościowy i zapobiec chorobie. Co więcej, okłady z gorczycy mają właściwości przeciwbólowe, a ich stosowanie działa kojąco na bolące mięśnie i zapobiega bólom reumatycznym.

Głównym składnikiem musztardy jest gorczyca – przyprawowa roślina jednoroczna, należąca do rodziny kapustowatych (Brassicaceae).

Nazwa gorczycy związana jest z jej bardzo charakterystycznym, ostrym i gorzkim smakiem, za który odpowiedzialny jest związek zawarty w nasionach – synapina.

W Stanach Zjednoczonych powstało Muzeum Musztardy, w którym można nie tylko obejrzeć, ale też kupić różne rodzaje musztardy pochodzące z najdalszych zakątków świata.

Muzeum znajduje się w miasteczku Mount Horeb, w stanie Wisconsin – w jego zbiorach zgromadzono ogromną kolekcję musztard: ponad 4.400 słoików, butelek i tubek z wszystkich 50-ciu stanów USA oraz z ponad 60-ciu krajów z całego świata. W muzeum znajduje się również spora kolekcja materiałów historycznych dotyczących musztardy – przepisów, historii i reklam.

Regularnie odbywają się tam wystawy tematyczne, poświęcone m.in. historii musztardy, jej zastosowaniu w medycynie a także musztardowy quiz geograficzny. Od 1991 roku w pierwszą sobotę sierpnia Muzeum organizuje Narodowy Dzień Musztardy.

Więcej informacji na stronie muzeum: http://www.mustardmuseum.com/

Przepisy i receptury na temat sporządzania pasty musztardowej pojawiają się już w roku 42 n.e. Jednym z pierwszych prekursorów dzisiejszej musztardy był Pliniusz Stary, który ponad 2000 lat temu w starożytnym Rzymie połączył ze sobą właściwie utarte ziarna gorczycy i ocet.

Recepturę ulepszył i rozpropagował mieszkaniec Rzymu Paladius, który w IV wieku naszej ery wymieszał ziarenka gorczycy z miodem, oliwą z oliwek i octem. Tak właśnie powstała uwielbiana na świecie przyprawa – musztarda.